Ik realiseer me nu dat ik eigenlijk nooit iets heb geschreven over hoe dit allemaal is begonnen. Dat ik nooit helemaal open ben geweest over hoe ik op het idee van deze blog ben gekomen. Natuurlijk heb ik wat stukjes gedeeld, maar niet het hele verhaal. En weet je waarom niet? Omdat ik het moeilijk vind om iets te schrijven wat eigenlijk helemaal niet leuk is, zonder een zeurpiet te zijn. Maar het is nu ook weer niet zo heftig, er zijn mensen die maken veel heftigere dingen mee. Dus mijn twijfel is steeds: waarom delen? Wie heeft hier iets aan? Maar dat is nu juist het doel van deze blog.
Het begon eigenlijk allemaal na mijn zwangerschappen, maar misschien ook wel al daarvoor. Na de geboorte van mijn jongste zoon, had en hield ik enorme last van mijn rug. Wat uiteindelijk door trok naar mijn been en mijn voet. Ik was meerdere malen naar de dokter geweest, die niets bijzonders zag. Toch ben ik gestart met fysiotherapie. Oplossing van de fysio was dat ik sterker moest worden in mijn buikspieren en rugspieren. Advies was oefeningen en trainen, dus dat deed ik. Fysio stopte uiteindelijk, maar mijn rugpijn bleef. Van alles geprobeerd. Conclusie; chronische rugpijn. Ik volgde een revalidatieprogramma en er werden foto’s en scans gemaakt. Maar er kwam niets uit. Ik had pijn en wilde er vanaf. Ik wilde weten wat er aan de hand was. Niets hielp. Dit was vermoeiend, verdrietig en voor mij onacceptabel. Het beïnvloedde mijn leven. Naar Euro Disney waar ik de hele dag moest lopen, ik raakte ervan in paniek. Lang in de rij staan om ergens naar binnen te gaan, ik wist niet hoe ik het moest vol houden. Ik voelde me hierin zo alleen, had soms zoveel pijn dat ik niet wist wat ik met mijn lijf aan moest.
Natuurlijk had de fysio gelijk en moesten mijn spieren sterker worden. Natuurlijk heb ik bij de revalidatie geleerd dat ik soms juist rust moest nemen om te herstellen en dat er een balans moet zijn. Ik heb enorm veel over mijn lijf geleerd in die tijd. Maar dit allemaal hielp me niet om met de pijn te leven of er vanaf te komen. Heel eerlijk zorgde dit ervoor dat ik nog harder ging werken. Na heel wat jaren van alles geprobeerd te hebben, adviseerde een lieve vriendin om toch nog één keer langs een collega fysiotherapeut van haar te gaan. Ik ben gegaan en heb voor het eerst mijn verhaal over de pijn/ leven helemaal kunnen doen. Vervolgens maakte hij alles los in mijn rug. Haalde het “moeten” uit mijn leven en gaf me op m’n kop als ik weer eens te gek had gedaan. Zijn diagnose was: roofbouw op m’n lijf. Ik had in al die jaren roofbouw gepleegd op mijn lijf. Door niet te luisteren naar pijn van mijn lijf, onrust in mijn hoofd, maar ook in mijn leven en door steeds maar door te gaan. Dat is niet iets wat je zomaar terug kan draaien en het zal altijd een zwakke plek blijven. En ik heb geleerd dat als je een dag te veel van je lijf vraagt, het logisch is dat je de volgende dag last heb. Het is belangrijk om dan weer tijd te nemen om te herstellen. Soms moet je hiervoor kiezen, dat is ook niet erg. Hij hielp me anders te gaan denken en dit heeft mij zoveel rust gegeven.
Maar in die tijd van pijn aan mijn lijf ben ik mijn pijn met mensen gaan delen. Wat schepte mijn verbazing? Er zijn zoveel mensen die last hebben van chronische pijn. De een erger dan de ander. En natuurlijk is en was mijn pijn anders dan die van de ander, maar ik ben niet alleen. Door dit te weten is mijn pijn niet weg. Maar voor mij helpt het hier mee om te gaan. Ik kan misschien niet een hele middag bij een concert staan, want dat trekt m’n lijf niet. En ik moet misschien wat meer rust pakken dan de gemiddelde persoon nodig heeft (of zegt nodig te hebben). En mijn zwakke plek is dat ik snel te veel van mezelf vraag (geestelijk en lichamelijk). Dat mijn hoofd meer wil dan dat ik aan kan. En dit kost strijd en soms veel tranen.
Ik kwam er steeds meer achter dat iedereen wel iets heeft waar hij/zij mee om moet gaan, pijn in zijn/haar lijf, angst, depressie en vul zelf maar in. Maar door dat verhaal te delen met elkaar, verbinden we met elkaar en dit zorgt wat mij betreft voor acceptatie van wat je niet wilt maar wel hebt. En die acceptatie heeft bij mij gezorgd voor minder pijn in mijn lijf en meer begrip voor wat ik nodig heb. En door dit alles kwam het verlangen om die verbinding te zoeken in de verhalen van anderen. Helaas is het niet zo makkelijk als ik had gehoopt. Want mensen vinden het moeilijk hun verhaal te delen, wat ik echt heel goed begrijp!
Voor mij is dat het idee achter deze blog, dat is hoe het allemaal begon!
0 reacties