Mind

Los laten

Als je tegenwoordig een afspraak hebt bij de dokter, tandarts of psycholoog, willen ze dat je je 5 minuten van te voren aanmeldt. Niet eerder vanwege de drukte die dan zou ontstaan in de wachtruimtes. Iets waar ik vreselijk veel moeite mee heb, omdat ik normaal gesproken altijd minimaal een half uur te vroeg ben. Het idee alleen al dat ik te laat zou komen geeft me stress, al gaat het maar om 1 minuut. Dus dan maar te vroeg, prima. Nu wacht ik vaak een half uur buiten en ga netjes naar binnen zodra ik nog 5 minuten heb. Noem me gek, dat mag, maar voor mij geeft het een veilig gevoel. Ik schrijf verder over controle en los laten, lees je mee?

Door Tessa Vergeer, geleden

Ik geloof in grijs

Soms vind ik het heel lastig. Ik lijk overal een mening over te “moeten” hebben. En te moeten kiezen tussen de ene of de andere kant. Ben je voor of ben je tegen? Maar door een keuze te maken, lijk ik ook vaak te moeten kiezen tussen mensen. En dat is vaak mijn probleem, ik kan beide kanten wel begrijpen. Dus of ik heb geen mening of mijn mening ligt ergens in het midden. Maar op de een of andere manier lijkt dat niet te kunnen. We willen vrijheid van meningsuiting, maar toch verwachten veel mensen dat we kiezen. Kiezen voor wat? Degene die het hardst schreeuwen, voor twee uitersten? Maar mijn eigen mening dan? Neem nou de zwarte pieten kwestie de Corona maatregelen of een wat zwaarder vraagstuk voor of tegen homoseksualiteit als christen. Meer weten lees verder…..

Door Lorena van 't Hof, geleden

Hoe het begon…

Hoe het begon….Na de geboorte van mijn jongste zoon, had en hield ik enorme last van mijn rug. Wat uiteindelijk door trok naar mijn been en mijn voet. Heel wat jaren heb ik vanalles geprobeerd, nog 1 keer ging ik naar een andere fysiotherapeut. Hij zette me aan het denken. Maar in die tijd van pijn aan mijn lijf ben ik mijn pijn met mensen gaan delen. Wat schepte mijn verbazing? Er zijn zoveel mensen die last hebben van chronische pijn. Het zal altijd een zwakke plek blijven. Maar delen met elkaar geeft verbinding en dit heeft bij mij geholpen met acceptatie en begrip voor wat ik nodig heb. En het verlangen om mensen met elkaar te verbinden in hun pijn is de reden dat ik begon met de blog. Lees het hele verhaal…..

Door Lorena van 't Hof, geleden

De lijntjes van het leven

Ik weet niet in welke fase jij nu bent, maar ik denk dat ik zo’n beetje in de herfst/winter zit. Ik kijk in de spiegel en zie heel veel lijntjes. Ik vind rimpels niet leuk klinken, dus noem ik het lijntjes. Hoe mooi is het als je met opgeheven hoofd ouder mag worden, de lijntjes steeds dieper.. En in een terugblik tegen jezelf kan zeggen het is oké, je leven is rijk geweest.

Door Joke, geleden

Een hoopvolle toekomst

Het boeide me nooit zoveel, jongens, relaties. Vond het altijd maar klef gedoe. Terwijl mijn klasgenootjes op de middelbare school inmiddels al 10 volgens hen serieuze relaties hadden gehad, lachte ik nog hard om een biologie boek. Ik praatte nooit mee over de knapste jongen uit de klas en stond nooit zoenend op een schoolfeest. Hoe ouder je wordt, hoe vaker de vraag komt: ‘Tes, wanneer ontmoeten we jouw man?’ of ‘Wordt het niet eens tijd voor een datingsite?’ Ik had wel altijd in mijn hoofd dat ik vroeg wilde trouwen, een huis wilde kopen en hopelijk kinderen mocht krijgen. Het liefst allemaal voor mijn 30ste. Maar dat verliefd zijn, kan ik dat wel?

Door Tessa Vergeer, geleden

Blij hart, vrije handen.

‘Ik zat in de metro en voelde hoe mijn handen plakkerig werden van het zweet. Ik pakte mijn mooie roze notitieboekje erbij om nog eens te kijken naar de regels die ik de avond ervoor opschreef. Dat is wat ik wilde zeggen. Ik herhaal de regels in mijn hoofd, steeds opnieuw. Ik wilde duidelijk overkomen en absoluut niet zwak maar man, wat was ik nerveus.
‘Vergeet niet uit te checken, Beurs.’ Ik hoor nog net op tijd dat ik moet uitstappen, pak mijn tas en loop snel de metro uit. Het regent. Ik sta te wachten bij Dudok, een van mijn lievelingsplekken in Rotterdam. Het voelt vertrouwd terwijl de hele situatie alles behalve vertrouwd aan voelt. Ik wil het liefst wegrennen…’

Door Tessa Vergeer, geleden

Littekens van goud!

Een vrolijk, alledaags gesprekje in de gang, terwijl ik hem help zijn schoenen en jas aan te trekken. Glimmende ogen en rode wangen. Een gezichtje dat vertrouwen uitstraalt in mij. En dan klinkt er getoeter. Ik trek de deur open en stap naar buiten. Hij loopt langs me heen, maar stopt dan. Aarzelend kijkt hij om. Zijn ogen zoeken die van mij. Als ik hem glimlachend aankijk, kijkt hij weer voor zich uit. Ik pak zijn hand stevig vast en loop met hem naar de taxi die op hem wacht.

Door Maria Remmers, geleden

Just be there!

“Share others joy, rejoicing with those who rejoice; and share others grief, weeping with those who weep.” (Romeinen 12:15)
Door deze tekst moest ik terug denken aan een periode die ik echt zwaar vond, lichamelijk en geestelijk. De periode dat mijn jongens klein waren. Ze huilden dag en nacht, huilbaby’s. Maar in die tijd waren er verschillende mensen die er voor ons waren. Ik werd geraakt door de tekst, omdat ik van nature iemand ben die graag oplossingen zoekt. Maar soms wordt het probleem niet opgelost maar mogen we er gewoon zijn voor elkaar. Just be there!

Door Lorena van 't Hof, geleden