Los laten

Als je tegenwoordig een afspraak hebt bij de dokter, tandarts of psycholoog, willen ze dat je je 5 minuten van te voren aanmeldt. Niet eerder vanwege de drukte die dan zou ontstaan in de wachtruimtes. Iets waar ik vreselijk veel moeite mee heb, omdat ik normaal gesproken altijd minimaal een half uur te vroeg ben. Het idee alleen al dat ik te laat zou komen geeft me stress, al gaat het maar om 1 minuut. Dus dan maar te vroeg, prima. Nu wacht ik vaak een half uur buiten en ga netjes naar binnen zodra ik nog 5 minuten heb. Noem me gek, dat mag, maar voor mij geeft het een veilig gevoel. Ik schrijf verder over controle en los laten, lees je mee?

Hoe het begon…

Hoe het begon….Na de geboorte van mijn jongste zoon, had en hield ik enorme last van mijn rug. Wat uiteindelijk door trok naar mijn been en mijn voet. Heel wat jaren heb ik vanalles geprobeerd, nog 1 keer ging ik naar een andere fysiotherapeut. Hij zette me aan het denken. Maar in die tijd van pijn aan mijn lijf ben ik mijn pijn met mensen gaan delen. Wat schepte mijn verbazing? Er zijn zoveel mensen die last hebben van chronische pijn. Het zal altijd een zwakke plek blijven. Maar delen met elkaar geeft verbinding en dit heeft bij mij geholpen met acceptatie en begrip voor wat ik nodig heb. En het verlangen om mensen met elkaar te verbinden in hun pijn is de reden dat ik begon met de blog. Lees het hele verhaal…..

Een hoopvolle toekomst

Het boeide me nooit zoveel, jongens, relaties. Vond het altijd maar klef gedoe. Terwijl mijn klasgenootjes op de middelbare school inmiddels al 10 volgens hen serieuze relaties hadden gehad, lachte ik nog hard om een biologie boek. Ik praatte nooit mee over de knapste jongen uit de klas en stond nooit zoenend op een schoolfeest. Hoe ouder je wordt, hoe vaker de vraag komt: ‘Tes, wanneer ontmoeten we jouw man?’ of ‘Wordt het niet eens tijd voor een datingsite?’ Ik had wel altijd in mijn hoofd dat ik vroeg wilde trouwen, een huis wilde kopen en hopelijk kinderen mocht krijgen. Het liefst allemaal voor mijn 30ste. Maar dat verliefd zijn, kan ik dat wel?

Begrip of uitdaging!?

Ik geloof dat we bijna allemaal wel met een verslaving te maken hebben. Misschien lees je dit en ben je een paar kilo te zwaar, omdat eten zo lekker is. Of drink je de hele dag cola of energydrink, misschien gebruik je al heel lang neusspray en eet/ drink je de hele dag suikerhoudende dingen of ben je heel veel met seks bezig. Ik besef nu meer nog dat de mensen die hulp zoeken om te stoppen met verslavende middelen erg dapper zijn. En dat we ondanks onze vooroordelen ze misschien wel beter kunnen begrijpen dan we denken. Voor degene die denken geen verslavingen te hebben of het niet begrijpen. Ik zou graag een uitdaging bij jullie willen neerleggen;

Blij hart, vrije handen.

‘Ik zat in de metro en voelde hoe mijn handen plakkerig werden van het zweet. Ik pakte mijn mooie roze notitieboekje erbij om nog eens te kijken naar de regels die ik de avond ervoor opschreef. Dat is wat ik wilde zeggen. Ik herhaal de regels in mijn hoofd, steeds opnieuw. Ik wilde duidelijk overkomen en absoluut niet zwak maar man, wat was ik nerveus.
‘Vergeet niet uit te checken, Beurs.’ Ik hoor nog net op tijd dat ik moet uitstappen, pak mijn tas en loop snel de metro uit. Het regent. Ik sta te wachten bij Dudok, een van mijn lievelingsplekken in Rotterdam. Het voelt vertrouwd terwijl de hele situatie alles behalve vertrouwd aan voelt. Ik wil het liefst wegrennen…’

Just be there!

“Share others joy, rejoicing with those who rejoice; and share others grief, weeping with those who weep.” (Romeinen 12:15)
Door deze tekst moest ik terug denken aan een periode die ik echt zwaar vond, lichamelijk en geestelijk. De periode dat mijn jongens klein waren. Ze huilden dag en nacht, huilbaby’s. Maar in die tijd waren er verschillende mensen die er voor ons waren. Ik werd geraakt door de tekst, omdat ik van nature iemand ben die graag oplossingen zoekt. Maar soms wordt het probleem niet opgelost maar mogen we er gewoon zijn voor elkaar. Just be there!