Als je tegenwoordig een afspraak hebt bij de dokter, tandarts of psycholoog, willen ze dat je je 5 minuten van te voren aanmeldt. Niet eerder vanwege de drukte die dan zou ontstaan in de wachtruimtes. Iets waar ik vreselijk veel moeite mee heb, omdat ik normaal gesproken altijd minimaal een half uur te vroeg ben. Het idee alleen al dat ik te laat zou komen geeft me stress, al gaat het maar om 1 minuut. Dus dan maar te vroeg, prima. Nu wacht ik vaak een half uur buiten en ga netjes naar binnen zodra ik nog 5 minuten heb. Noem me gek, dat mag, maar voor mij geeft het een veilig gevoel.

Dat veilige gevoel heeft alles te maken met controle. Precies willen weten hoe alles gaat lopen, hoe lang iets duurt en wanneer ik weer thuis ben. Wanneer ik dit alles van te voren weet en een planning kan maken, neem ik vaak alles mee in mijn hoofd. De bustijden, rekening houden met vertraging, overstappen, koffie kopen tussendoor tot aan de laatste 5 minuten lopen waar nog van alles zou kunnen gebeuren. Dus voor alles wat extra tijd inplannen, zodat wat er ook gebeurt, ik op tijd ben en het niet mijn fout is als dat niet zo is. Controle dus. Ik kan behoorlijk in paniek raken als er onverwachts toch iets gebeurt wat mij weerhoudt van mijn planning. Omdat ik dan niet meer op een rijtje heb hoe de rest van de dag loopt. Het lijkt wel alsof alles dan meteen in het water valt en de dag compleet verpest is. Ik word moe, overprikkeld en verstop me het liefst ver weg onder mijn dekens in mijn veilige bed. Het is heel lastig voor me dat mensen nu vaak last minute afzeggen, omdat ze verkouden zijn of dat de kerk ineens weer sluit, omdat het toch niet gaat. Zoveel onverwachte momenten die ik nog niet ken en waar ik niks aan kan doen. Het ingewikkelde is dat ik heel goed weet dat het leven vaak onvoorspelbaar is, er gebeuren nou eenmaal dingen waar je geen rekening mee kan houden. Veel mensen vinden dat juist het fijne aan het leven, de verrassingen en onverwachte momentjes. Mij maakt het vaak bang en in de war. Mijn hele ik doet er alles aan om maar de controle in handen te houden, terwijl dat gewoon niet lukt. Het voelt zo machteloos en klein. Heel lang was voor mij de oplossing om alleen maar meer controle te krijgen. Althans dat dacht ik. Ik at precies genoeg om te weten wat ik woog en dat getal mocht absoluut niet hoger worden, ik at bijvoorbeeld altijd hetzelfde ontbijt. Ik ging zo vroeg naar afspraken, zodat ik nooit te laat kon komen, ik nam altijd dezelfde bus om dezelfde tijd en keek onderweg naar dezelfde punten. Ik ging altijd om een bepaalde tijd boodschappen doen en wilde ook binnen een bepaalde tijd weer terug zijn, ook al had ik niet alles wat ik nodig had. Ik vroeg vaak van te voren hoelang afspraken zouden duren en zelfs als ik koffie dronk bij vrienden wilde ik graag van te voren weten hoelang ik mocht blijven. Dit en nog veel meer om de controle te behouden. Ik wilde niet nog meer stress en onrust in mijn hoofd dan dat er al zat, dus klemde ik me vast aan alles wat me rust gaf. Ik vergat alleen, dat wanneer je zo aan het letten bent op al deze dingen, je het alleen maar moeilijker maakt voor jezelf. De lat ligt zo hoog dat de kans dat er iets niet gaat zoals je zou willen veel groter is. En ja, dat geeft nog meer onrust en stress.

Loslaten. Iets wat me heel veel moeite kost en ik vaak nog steeds niet goed weet hoe ik dat moet doen. Maar toch moet ik. Want er zullen altijd dingen zijn die ik niet onder controle kan hebben. Emoties komen en gaan, die kan ik niet dwingen. Onregelmatig ongesteld zijn, iets waar ik heel veel moeite mee heb, mag ik leren omarmen. Ik mag genieten van eten en ja, dan kom ik soms wat aan. Dat mag. Het leven is vaak onvoorspelbaar, omdat we met zoveel mensen leven die allemaal hun eigen ding doen, dat kruist elkaar soms. Ik mag steeds meer leren om mijn vuisten wat minder gespannen te houden en te genieten van de verrassingen die het leven soms geeft. Wat meer om me heen te kijken in plaats van de regels weten en na streven in mijn hoofd. En het aller aller lastigste is, dat ik soms wat vaker mag accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn (Ik krijg al kippenvel bij het woord ‘acceptatie’ als ik het schrijf). En soms vind ik controle ook gewoon fijn en mag het er zijn. Als het maar een beetje gezond blijft voor mijzelf. Uiteindelijk zal het me denk ik meer rust geven, een blik die opener is en handen die meer kunnen geven en ontvangen.


1 reactie

Annet · 7 december 2020 op 07:54

Wauw, Tessa, dankjewel opnieuw voor jouw openheid! Ik kan hier van leren…loslaten…echt een ding ‘soms’..

Geef een antwoord

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *