Los laten

Als je tegenwoordig een afspraak hebt bij de dokter, tandarts of psycholoog, willen ze dat je je 5 minuten van te voren aanmeldt. Niet eerder vanwege de drukte die dan zou ontstaan in de wachtruimtes. Iets waar ik vreselijk veel moeite mee heb, omdat ik normaal gesproken altijd minimaal een half uur te vroeg ben. Het idee alleen al dat ik te laat zou komen geeft me stress, al gaat het maar om 1 minuut. Dus dan maar te vroeg, prima. Nu wacht ik vaak een half uur buiten en ga netjes naar binnen zodra ik nog 5 minuten heb. Noem me gek, dat mag, maar voor mij geeft het een veilig gevoel. Ik schrijf verder over controle en los laten, lees je mee?

Ik geloof in grijs

Soms vind ik het heel lastig. Ik lijk overal een mening over te “moeten” hebben. En te moeten kiezen tussen de ene of de andere kant. Ben je voor of ben je tegen? Maar door een keuze te maken, lijk ik ook vaak te moeten kiezen tussen mensen. En dat is vaak mijn probleem, ik kan beide kanten wel begrijpen. Dus of ik heb geen mening of mijn mening ligt ergens in het midden. Maar op de een of andere manier lijkt dat niet te kunnen. We willen vrijheid van meningsuiting, maar toch verwachten veel mensen dat we kiezen. Kiezen voor wat? Degene die het hardst schreeuwen, voor twee uitersten? Maar mijn eigen mening dan? Neem nou de zwarte pieten kwestie de Corona maatregelen of een wat zwaarder vraagstuk voor of tegen homoseksualiteit als christen. Meer weten lees verder…..

De lijntjes van het leven

Ik weet niet in welke fase jij nu bent, maar ik denk dat ik zo’n beetje in de herfst/winter zit. Ik kijk in de spiegel en zie heel veel lijntjes. Ik vind rimpels niet leuk klinken, dus noem ik het lijntjes. Hoe mooi is het als je met opgeheven hoofd ouder mag worden, de lijntjes steeds dieper.. En in een terugblik tegen jezelf kan zeggen het is oké, je leven is rijk geweest.

De kunst van vakantie!

Ik zit vele kilometers ver weg en kijk ik even terug op de laatste weken. Of het komt doordat ik moeder ben of doordat we altijd kamperen, maar als moeder vind ik vakantie hebben best lastig. Hoe groot mijn kinderen ook zijn, er blijft altijd werk. Vakantie lijkt wel een kunst. Zoals al die prachtige vakantie kiekjes, zo idyllisch. Een schilderij van een prachtige bestemming, maar waar veel werk in heeft gezeten om het juiste plaatje neer te zetten. Wat heb ik nodig om echt vakantie, vrijheid, rust te hebben?

Blij hart, vrije handen.

‘Ik zat in de metro en voelde hoe mijn handen plakkerig werden van het zweet. Ik pakte mijn mooie roze notitieboekje erbij om nog eens te kijken naar de regels die ik de avond ervoor opschreef. Dat is wat ik wilde zeggen. Ik herhaal de regels in mijn hoofd, steeds opnieuw. Ik wilde duidelijk overkomen en absoluut niet zwak maar man, wat was ik nerveus.
‘Vergeet niet uit te checken, Beurs.’ Ik hoor nog net op tijd dat ik moet uitstappen, pak mijn tas en loop snel de metro uit. Het regent. Ik sta te wachten bij Dudok, een van mijn lievelingsplekken in Rotterdam. Het voelt vertrouwd terwijl de hele situatie alles behalve vertrouwd aan voelt. Ik wil het liefst wegrennen…’