Lef

Daar ga ik dan; m’n eerste blog. Ik? Maar ik kan dat helemaal niet, op school was Nederlands mijn slechtste vak, er zijn mensen die dit veel beter kunnen, wie gaat mijn blog lezen? Wie is er in geïnteresseerd?

Ik wilde altijd al iemand zijn met een enorme dosis lef. Wie het niet uitmaakt hoe je erbij loopt, of wat je doet (na 40 jaar, lukt me dat aardig). Maar veel meer nog zou ik lef willen hebben om gewaagde stappen te zetten in mijn leven. Verhuizen naar de andere kant van de wereld, m’n baan opzeggen om zelf iets op te zetten of te gaan reizen. Geloven in mijn talenten en weten welke het zijn en dan, de onzekerheid tegemoet….

Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik veel dromen heb (gehad). Van klein tot groot, van m’n keuken veranderen tot zendingswerk in Afrika. Een sprong in het diepe wagen! Een paar van die ideeën blijven wel een beetje hangen; samen met mijn man iets beginnen waar mensen naartoe kunnen komen met problemen, waar iemand is om mee te praten of wat te drinken. Een oud gebouw kopen, er drie woningen van maken en verkopen/verhuren.
Och, wat kijk ik op tegen mensen die dat “gewoon” doen!

Bij het starten van deze blog/site is het net zo gegaan. Denk niet dat ik me erg zeker heb gevoeld toen ik dit avontuur aanging, want niets is minder waar. Ik heb 2,5 jaar met het idee geworsteld om er eindelijk eens mee te beginnen. Vooral de angst en onzekerheid hielden me tegen. Klamme handen, klotsende oksels, kloppend hart als ik iemand wilde vertellen over mijn droom, het opstarten van een blog. Maar ik verplichte mezelf om dit te doen, zodat ik een soort stok achter de deur had. En nu ik het heb gedaan, ben ik nu ineens een lefgozer(meid)? Eh… nee helemaal niet. Ik voel me nog steeds onzeker en wil het liefst dat iedereen mijn blog leuk vindt, het snapt, het er mooi uit vindt zien. Ik besef dat dit erbij hoort, maar ik heb het gedaan! Mijn eerste blog is een feit!

Er zullen altijd mensen zijn die grotere, meer gewaagde stappen zetten, maar dit is mijn stap. En ik ben er trots op. Ik weet zeker dat ik er veel van ga leren, heel veel fouten zal maken (oeps, en alvast sorry). Misschien leest niemand mijn blog, maar als ik dit niet ga doen, kijk ik straks terug op een leven waar ik niet alles uit heb gehaald wat er in zit. Zoals het liedje van de Casting Crowns; “What if I gave everything”. Wat als ik alleen maar in het ondiepe ben gebleven, terwijl er zoveel voor me klaar ligt.

Ik begin te beseffen dat de mensen waarvan ik denk dat ze veel lef hebben, zich misschien ook wel eens zoals mij hebben gevoeld. Stoppen ze er dan mee? Nee natuurlijk niet! Dat ben “ik” ook niet van plan, ik ga ervoor!