Een paar maanden voor de corona tijd kwam ik thuis te zitten, mijn energie was helemaal op. Het zat er al een tijdje aan te komen. Ik wist niet meer goed hoe ik me kon ontspannen en mijn werk koste me al m’n energie. Het stukje van mijn werk naar huis fietsen leek wel een bergetappe van de Tour de France. Mijn benen voelden zo zwaar en mijn hoofd zo leeg, of juist vol?! De eerste tijd nadat ik thuis zat, lukte me het alleen te ontspannen door te Netflixen. Na een tijdje werden wandelen, stil zijn, bidden en lezen ook ontspanning. Na een rust periode ging het gelukkig een stuk beter. Ik weet dat ik graag ander werk wil, maar ik weet niet of ik nog wel in de zorg wil werken en wat ik dan kan/wil doen. Ik ben eigenlijk (of misschien wel “eindelijk”) een zoektocht gestart; wie ik ben, wat ik leuk vind, wat ik kan en waar ik energie van krijg. Heerlijk vind ik deze zoektocht, ik word er enthousiast van en durf buiten mijn comfort zone te denken/kijken. De wereld ligt aan mijn voeten…

Helaas door Corona heb ik me laten verleiden gewoon weer op de automatische piloot verder te gaan. Werken zoals van me verwacht wordt (zeker in deze periode), thuis de boel draaien inclusief studiebegeleiding van de mannen, opruimen en de kluslijst afwerken want ja, ik heb zoveel extra tijd. Na een paar weken raakt me dit….. Ik word onrustig, ik doe van alles door elkaar, wil van alles maar niets lukt of maak ik af. En ik besef dat ik door ga met alles waardoor ik juist zo energieloos werd.

Het voelt als een worsteling (weet niet hoe ik er van loskom en word er letterlijk moe van). Hoe zorg ik ervoor dat mijn zoektocht niet stil komt te liggen? Om vast te houden aan mijn enthousiasme voor vernieuwing? Zodat ik ondanks het volle huis ook mezelf blijf ontwikkelen/uitdagen/prikkelen. Op zoek naar hetgeen waar ik energie van krijg, zowel in mijn werk als thuis. Ik vind het een hele kunst! Gelukkig doe ik dit niet alleen en heb ik een lieve coach die me steeds terugbrengt bij waar ik mee gestart ben. Na ons laatste gesprek (gaat gelukkig digitaal door) vat ik de moed weer op om verder te gaan waar ik het heb laten liggen.

Ik kom erachter dat ik het moeilijk vind om in mijn kracht te gaan staan, omdat ik ook wel een beetje bang ben voor verandering. Ik durf het niet echt, maar wil het zo graag. Voor mij moet de volgende baan perfect zijn, maar besef dat dit niet kan. Mijn coach zei: “Je komt in een nieuwe baan iets brengen. Jij hebt iets wat zij zoeken.” Dat helpt, met frisse moed de toekomst tegemoet. Ik besef dat door niets te doen er niets zal veranderen. Dus ik ga gewoon zitten en schrijf deze blog en daarna pak ik lekker een boek en kruip ik op de bank en morgen ga ik verder kijken naar vacatures en gewoon maar eens reageren.  Want het is al 16 jaar geleden dat ik voor het laatst heb gesolliciteerd, dus een beetje oefenen en rondkijken kan echt geen kwaad. Oefening baart kunst, toch? 

Daarnaast ben ik een sociaal mens en dus ga ik op zoek naar mensen in mijn omgeving met wie ik kan brainstormen, die me motiveren en soms een spiegel voorhouden. Die dit zelf hebben doorlopen of die in ieder geval snappen wat ik bedoel. Ik heb dat nodig, het helpt me om mijn wensen onder woorden te brengen of me te focussen.  En ik weet dat ik niet eeuwig bij mijn coach kan blijven. Gelukkig weet ik dat er genoeg lieve mensen om me heen zijn die naar me willen luisteren en met me mee willen denken. En ik weet ook dat er Iemand is, Groter dan ik, die ook voor me klaar staat.
Ik besef, ik leef dit leven niet alleen en een ander nodig hebben is geen schande.  En ik zal zelf in actie moet komen als ik iets wil veranderen, hoe lastig dat soms ook is!

Categorieën: BlogDroomMind

6 reacties

Sara · 5 mei 2020 op 14:30

Goed dat je het weer op pakt, succes en sterkte ermee. Ik ben zo benieuwd wat het zal worden. Al zal ik je ook erg missen op werk….

    Lorena van 't Hof · 15 mei 2020 op 15:57

    Dank je wel! Ik ga jou ook missen hoor.

Kirsten · 7 mei 2020 op 21:33

Bij 9 van de 10 dingen die jij schrijft denk ik, ‘Oh, dat heb ik ook’ 😊🤣 Super dat jij dit allemaal op deze manier van je af kan schrijven! 😘👍

    Lorena van 't Hof · 15 mei 2020 op 15:57

    Blij dat je het herkent dan ben ik niet de enige ;).

Jantina · 25 mei 2020 op 10:28

Onze Papa is een God van relaties, van verbinding, en dat is niet voor niets lieve Lorena! We hebben elkaar nodig, in je eentje gaat het simpelweg niet. Ik denk dat we om elkaar heen mogen staat juist om elkaar te bemoedigen, om elkaar soms eens even met de neus de andere kant op te wijzen, of om gewoon lekker even uit te janken bij de ander als we weer eens gefaald hebben… Zo belangrijk om mensen om je heen te verzamelen bij wie jij echt helemaal jij kunt zijn, de prachtige jij, precies zoals je bent.
Dit gaat je lukken, linksom of rechtsom, go for it! Jij bent het zo waard om ervoor te gaan lieve dame, jij bent het zo ontzettend waard!

Annemieke · 27 mei 2020 op 14:18

Mooi zeg… Stap voor stap he… Enneh, Michelle van Dusseldorp kan het ook zo mooi verwoorden. De redwoodtree staat stevig door de wortels… die zijn helemaal verstrengeld met de andere redwoodtrees er omheen. Zo mag het ook. En ik denk dat het juist heel krachtig is om mensen om je heen te hebben, die opbouwen, feedback geven en die je soms gewoon kunt vragen “ik heb ff wat positieve opmerkingen nodig”. We zijn relationele mensen, we hoeven het niet alleen te doen… (zeg ik, maar heb zelf wel snel de neiging) Juist niet!

Geef een antwoord

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *