Elk jaar weer kijk ik er naar uit dat ons tweede huisje, de caravan, voor de deur komt te staan. Want dat betekent maar één ding, bijna vakantie!!!
En dan begint het inpakken, goed overdenken wat wel en wat niet mee moet, alle was weg werken, huis aan kant maken. Dat is toch altijd onrustig en hard werken.
Nu zijn we al bijna twee weken op reis, begonnen in Normandië en nu in Bretagne en zit ik hier achter de computer. Sommigen verklaarden ons tijdens deze roerige “Corona tijd” voor gek. En heel eerlijk hebben we zelf ook getwijfeld of het wel handig was om nu naar het buitenland te gaan. Maar voor ons is weg gaan belangrijk, even weg uit het “gewone leven”, even weg van huis met de voor mij zo bekende routines en mensen. Even letterlijk weg! En tijd hebben. Tijd die we anders besteden aan werken en alles waar we zo druk mee zijn. Zolang we hier vooral genieten van het buitenleven en niet te veel winkeltjes bezoeken (met mondkapjes op) is er weinig van Corona te merken. En eindelijk lijk ik nu na een tijdje een beetje tot rust te komen.
Al begon dit jaar onze vakantie anders dan anders. We begonnen met een familie weekend aan het water en gingen de dag na het weekend op pad met de caravan. Achteraf misschien niet de beste keuze, maar wat was het een leuk en bijzonder weekend om zo bij elkaar te zijn. Mijn hele familie was er. Ieder met zijn eigen verhaal. Iedereen zo anders, maar bij elkaar zijn we één familie en het is goed. De één doet een spelletje, de ander zit te vissen, we maken lol en veel te veel herrie. Alles wat er speelt bij iedereen is er en mag er zijn, maar nu draaide het om samen zijn. Zo bijzonder!
En nu zit ik vele kilometers ver weg en kijk ik even terug op de laatste weken. Of het komt doordat ik moeder ben of doordat we altijd kamperen, maar als moeder vind ik vakantie hebben best lastig. Hoe groot mijn kinderen ook zijn, er blijft altijd werk. Ruziënde kinderen die uit elkaar gehaald moeten worden. Alle onderbroeken die in eens op zijn en er daardoor toch een handwasje moet worden gedaan. Of we gaan een dagje weg en de lunch moet worden ingepakt. Dan heb je nog de afwas en de rest (die je er zelf wel bij kan denken). Het besef dat ik moet genieten van de relaxte en mooie momenten dringt bij mij dit jaar maar langzaam door.
Vakantie lijkt wel een kunst. Zoals al die prachtige vakantie kiekjes, zo idyllisch. Een schilderij van een prachtige bestemming, maar waar veel werk in heeft gezeten om het juiste plaatje neer te zetten. Wat heb ik nodig om echt vakantie, vrijheid, rust te hebben? Nu alle dagelijkse beslommeringen al een tijdje letterlijk ver weg zijn heb ik weer even tijd om te reflecteren. Even stil te staan en ik kom er achter dat ik weer eens in mijn grootste valkuil ben gestapt. Ik heb me laten meeslepen met de golven van het steeds maar doorgaan zonder weerstand te bieden. En nu ben ik terug gezwommen tegen de golven in en probeer te genieten. Genieten van het klauteren over rotsten voor een mooi uitzicht over de vuurtorens. Van twee hertjes die naar ons staan te kijken aan de rand van het bos. Van de hoge golven die binnen twee uur wel heel dicht bij onze handdoek komen. Van golven die zo hoog zijn dat ze ver boven ons uit stijgen. De zoete geur van vers gebakken crêpes. En hoe meer ik er op let, des te meer ik zie om van te genieten en heel eerlijk vind ik dan die klusjes veel minder erg.
En eigenlijk weet ik wel dat alle wat mindere dingen vervagen, want volgend jaar zal ik weer verlangen naar het moment dat de caravan voor de deur komt te staan. Gek is dat toch! Zo is vakantie toch een kunst, niet alleen van mooie kiekjes, maar van mooie momenten, soms hard werken, tijd hebben en andere plekken bezoeken. En net als kunst is dat voor ons elke keer, elk jaar, weer anders.
0 reacties