Begrip of uitdaging!?

Ik ben verslaafd… Ik vind het vervelend om toe te geven, maar het is echt waar. Ik kan niet zonder mijn lippenbalsem!  Ik moet er heel eerlijk niet aan denken om hiermee te stoppen. Die droge, rimpelige, gevelde lippen, jakkie. Ik begin er ook niet aan. Tijdens mijn werk in de verslavingszorg kom ik er steeds meer achter dat verslaving verder gaat dan de patiënten die ik in mijn werk mag behandelen.

Over het algemeen denken veel mensen dat verslavingen vooral uit alcohol, drugs, medicijnen, gokken, sigaretten en gamen bestaan. Maar ik denk dat we bijna allemaal wel met een verslaving te maken hebben. Misschien lees je dit en ben je een paar kilo te zwaar, omdat eten zo lekker is. Of drink je de hele dag cola of energydrink, misschien gebruik je al heel lang neusspray, misschien eet/ drink je de hele dag suikerhoudende dingen of ben je heel veel met seks bezig. Zo zijn er vast nog meer dingen die verslavend zijn en die ik over het hoofd zie. Veel verslavingen zijn algemeen geaccepteerd en daardoor worden ze niet gezien als schadelijk. En bij de bekendste verslavingen, die wel als schadelijk worden gezien (lichamelijk, emotioneel, sociaal) zien we vaak dat veel mensen hier over zeggen; je moet er “gewoon” niet aan beginnen. De mensen die dit hebben zijn slap en niet te vertrouwen, soms zelfs eng. Minder mens misschien wel. We hebben veel vooroordelen. Pas de laatste jaren besef ik beter dat stoppen met iets waaraan je verslaafd bent, je heel veel kost. Soms moet je je leven loslaten om zonder verslaving verder te leven. Je vrienden gedag zeggen, je baan opzeggen, bij je partner weg gaan, excuses aanbieden aan je geliefde die je keer op keer hebt pijn gedaan, wetende dat het vertrouwen voor altijd kapot is. Het is zo moeilijk! Maar begrijp me niet verkeerd, soms zou ik ze ook willen oppakken en willen laten zien wat voor ellende ze veroorzaken. In de hoop dat ze iets gaan veranderen. Maar ja ze moeten zelf achter hun keuze om te stoppen staan. Voor degene die denken geen verslavingen te hebben of het niet begrijpen. Ik zou graag een uitdaging bij jullie willen neerleggen;

Een week geen suiker te eten, echt helemaal niets.

Ik heb het geprobeerd en man…. (nog 1 van mijn verslavingen) buiten mijn hoofdpijn heb ik zoveel trek in suiker ervaren. Ik werd zo onrustig, ging in elke kast kijken en vond niets anders lekker. En dan te bedenken dat een week nog wel te overzien is.
Ik besef nu meer nog dat de mensen die hulp zoeken om te stoppen met drugs, alcohol, etc. erg dapper zijn. Of mensen die willen/  moeten afvallen. Je doet zo’n beroep op je zelfdiscipline. Veel mensen schamen zich en hun zelfvertrouwen neemt steeds af als het niet lukt of als ze zich er niet toe kunnen zetten. Ik besef dat het als familie of vrienden helemaal niet makkelijk is. Ik heb dit van dichtbij gezien (in mijn werk, maar ook privé). Het maakt levens kapot, inclusief die van de persoon die een probleem heeft met een verslaving. Ik zal hier zeker niet makkelijk over denken, maar het besef hoe moeilijk het is om ergens mee te stoppen, helpt mij wel om meer respect te krijgen voor hun gevecht. En dit respect helpt me om ze als mens te blijven zien met hun dansen en hun schaduwen.

Natuurlijk is mijn “verslaving” een peulenschil vergeleken met alle problemen die mensen met een verslaving ervaren. Als ik doorzet dan is mijn lichaam zo weer gewend aan lippen zonder lippenbalsem. Maar, echt waar, iedereen heeft wel iets dat ze beter niet kunnen doen. Dus laten we elkaar respect tonen, de helpende hand bieden (vooral als je ergens voor aan het strijden bent), maar bovenal open zijn over de dingen die  ons moeite kosten (je mag je verhaal altijd met ons delen 😉). Want ik weet zeker dat we hierdoor meer begrip krijgen voor elkaar en ik kom er steeds meer achter dat in meer of mindere mate we meer op elkaar lijken dan we denken :). En anders, ga jij de uitdaging aan?