Anders is normaal!

Ik hoop dat ik niet de enige ben, maar ik ben de laatste tijd erg bezig met het feit dat ik vaak mensen veroordeel. Wat zegt dit eigenlijk over mij? Onbewust of soms misschien bewust besluit ik dus, dat als ik iets op een bepaalde manier zou doen, dat de ander dat ook op mijn manier moet doen. Of als ik iets niet leuk vind, dat de ander dat dan ook niet leuk moet vinden. Hoe ik dus denk dat iets hoort of moet, zo zou het dus moeten gebeuren? Dat is eigenlijk wel een beetje belachelijk. Want ik ben niet de ander en de ander is mij niet.

Het beoordelen van een persoon definieert niet wie zij zijn… het definieert wie jij bent.

Ik probeer mezelf af te vragen waar dit vandaan komt. Heb ik dit geleerd? Hoe dan? Komt het oordeel dat ik vel door hoe ik oordeel over mezelf? Ik als perfectionist, wil dat alles goed gaat in mijn leven (dat dat een illusie is ben ik ondertussen ook wel achter). Leg ik de lat voor de ander net zo hoog?

Wat ik vooral vervelend vind, is dat het bij mij zorgt voor irritatie en soms boosheid. Hierdoor denk en praat ik soms niet aardig over anderen. Iets wat ik eigenlijk niet wil. Ik vind het lastig om te bespreken of te omschrijven. Maar als ik er langer over nadenk, moet ik toegeven dat mijn veroordeling er geregeld ook voor zorgt dat ik beter mijn grenzen stel. Dus het brengt me ook iets goeds. En misschien is dat dan de reden dat het me dus niet lukt om te stoppen met oordelen. Een voorbeeld: iemand is aardig, maar valt steeds terug in oude gewoontes, heeft al jaren allerlei soorten therapie gehad, maar blijft tobben met zichzelf. Dat op zich irriteert niet, maar het feit dat deze mensen hierdoor steeds aandacht vragen wel. Soms kan ik er gewoon niets mee en denk ik alleen maar, schop onder je reet en door. Beetje zoals het gezegde zegt; niet klagen maar dragen. Dus doordat ik het een zat ben, lukt het mij om de ander te attenderen op het feit dat ze prima weten wat ze moeten doen.  En dat ik ze dus eigenlijk niet verder kan helpen. Al hebben ze soms misschien alleen maar behoefte aan een beetje aandacht en tijd. Er zullen altijd personen zijn die aandacht en tijd nodig hebben van de mensen om zich heen. En ‘die’ mensen zullen dan echt zelf moeten zorgen dat ze niet overvraagd worden, (liefdevol) begrenzen.

Ik geloof dat ik niet de enige ben die over de ander oordeelt. Misschien hebben jullie wel geoordeeld over Tessa met haar open blog over haar geaardheid. Of over die moeder op school die al haar derde vriend heeft in een jaar tijd. Of de buurvrouw die haar voordeur wel een hele opvallende kleur schildert. Zo kunnen we vast nog wel even doorgaan denk ik. Ondanks dat we allemaal in meer of mindere mate oordelen geloof ik dat het niet goed is. Het is niet goed voor mij (of jullie) en het is niet goed voor de ander. Het is niet goed voor mij, omdat het veel van mijn aandacht vraagt. Aandacht die ik veel beter kan besteden. En omdat we allemaal anders zijn en dat vind ik juist zo fijn. Het zou toch wat zijn als we allemaal dezelfde soort partner hebben of dezelfde inrichting? Wat zou het leven dan saai zijn. En weet je, eigenlijk wil ik dat anderen ook niet over mij oordelen, dus ik moet dat over een ander ook niet doen.

Het feit dat ik stil sta bij mijn oordelen geeft me hoop. Ik hoeft dit niet te doen, ik heb geleerd dat mijn gedachten niet altijd waarheid zijn. Ik heb een keuze in wat ik toelaat. Ieder mens mag zijn wie hij is. Anders dan jij, maar anders is normaal. En als ik hier moeite mee heb, zal ik iets moeten doen. In mijn geval betekent dit dat ik ze in Gods handen leg. Dus het beoordelen van een persoon definieert niet wie zij zijn, maar hoe jij hier mee omgaat.