En….actie!

Een paar maanden voor de corona tijd kwam ik thuis te zitten, mijn energie was helemaal op. Het zat er al een tijdje aan te komen. Ik wist niet meer goed hoe ik me kon ontspannen en mijn werk koste me al m’n energie. Het stukje van mijn werk naar huis fietsen leek wel een bergetappe van de Tour de France. Mijn benen voelden zo zwaar en mijn hoofd zo leeg, of juist vol?! De eerste tijd nadat ik thuis zat, lukte me het alleen te ontspannen door te Netflixen. Na een tijdje werden wandelen, stil zijn, bidden en lezen ook ontspanning. Na een rust periode ging het gelukkig een stuk beter. Ik weet dat ik graag ander werk wil, maar ik weet niet of ik nog wel in de zorg wil werken en wat ik dan kan/wil doen. Ik ben eigenlijk (of misschien wel “eindelijk”) een zoektocht gestart; wie ik ben, wat ik leuk vind, wat ik kan en waar ik energie van krijg. Heerlijk vind ik deze zoektocht, ik word er enthousiast van en durf buiten mijn comfort zone te denken/kijken. De wereld ligt aan mijn voeten…

Helaas door Corona heb ik me laten verleiden gewoon weer op de automatische piloot verder te gaan. Werken zoals van me verwacht wordt (zeker in deze periode), thuis de boel draaien inclusief studiebegeleiding van de mannen, opruimen en de kluslijst afwerken want ja, ik heb zoveel extra tijd. Na een paar weken raakt me dit….. Ik word onrustig, ik doe van alles door elkaar, wil van alles maar niets lukt of maak ik af. En ik besef dat ik door ga met alles waardoor ik juist zo energieloos werd.

Het voelt als een worsteling (weet niet hoe ik er van loskom en word er letterlijk moe van). Hoe zorg ik ervoor dat mijn zoektocht niet stil komt te liggen? Om vast te houden aan mijn enthousiasme voor vernieuwing? Zodat ik ondanks het volle huis ook mezelf blijf ontwikkelen/uitdagen/prikkelen. Op zoek naar hetgeen waar ik energie van krijg, zowel in mijn werk als thuis. Ik vind het een hele kunst! Gelukkig doe ik dit niet alleen en heb ik een lieve coach die me steeds terugbrengt bij waar ik mee gestart ben. Na ons laatste gesprek (gaat gelukkig digitaal door) vat ik de moed weer op om verder te gaan waar ik het heb laten liggen.

Ik kom erachter dat ik het moeilijk vind om in mijn kracht te gaan staan, omdat ik ook wel een beetje bang ben voor verandering. Ik durf het niet echt, maar wil het zo graag. Voor mij moet de volgende baan perfect zijn, maar besef dat dit niet kan. Mijn coach zei: “Je komt in een nieuwe baan iets brengen. Jij hebt iets wat zij zoeken.” Dat helpt, met frisse moed de toekomst tegemoet. Ik besef dat door niets te doen er niets zal veranderen. Dus ik ga gewoon zitten en schrijf deze blog en daarna pak ik lekker een boek en kruip ik op de bank en morgen ga ik verder kijken naar vacatures en gewoon maar eens reageren.  Want het is al 16 jaar geleden dat ik voor het laatst heb gesolliciteerd, dus een beetje oefenen en rondkijken kan echt geen kwaad. Oefening baart kunst, toch? 

Daarnaast ben ik een sociaal mens en dus ga ik op zoek naar mensen in mijn omgeving met wie ik kan brainstormen, die me motiveren en soms een spiegel voorhouden. Die dit zelf hebben doorlopen of die in ieder geval snappen wat ik bedoel. Ik heb dat nodig, het helpt me om mijn wensen onder woorden te brengen of me te focussen.  En ik weet dat ik niet eeuwig bij mijn coach kan blijven. Gelukkig weet ik dat er genoeg lieve mensen om me heen zijn die naar me willen luisteren en met me mee willen denken. En ik weet ook dat er Iemand is, Groter dan ik, die ook voor me klaar staat.
Ik besef, ik leef dit leven niet alleen en een ander nodig hebben is geen schande.  En ik zal zelf in actie moet komen als ik iets wil veranderen, hoe lastig dat soms ook is!