Littekens van goud!

Een vrolijk, alledaags gesprekje in de gang, terwijl ik hem help zijn schoenen en jas aan te trekken. Glimmende ogen en rode wangen. Een gezichtje dat vertrouwen uitstraalt in mij. En dan klinkt er getoeter. Ik trek de deur open en stap naar buiten. Hij loopt langs me heen, maar stopt dan. Aarzelend kijkt hij om. Zijn ogen zoeken die van mij. Als ik hem glimlachend aankijk, kijkt hij weer voor zich uit. Ik pak zijn hand stevig vast en loop met hem naar de taxi die op hem wacht. De deur is al open en de chauffeur staat te wachten. Met een vrolijk goedemorgen begroeten we elkaar. Ik geef mijn zoon een dikke knuffel, hij stapt in en gaat bij het raampje zitten. De deur sluit en ik zwaai hem stralend uit. Pas als de taxi om de hoek verdwijnt stop ik met zwaaien. De buurvrouw staat voor het raam, zij zwaait naar haar zoon die langsfietst. Ook haar zwaai ik een vrolijk goedemorgen. Dan loop ik terug naar binnen.  

Deze herinnering staat op mijn netvlies gebrand: de dag dat mijn oudste voor het eerst naar het speciaal onderwijs ging. Nog steeds als ik eraan denk voel ik precies wat ik toen voelde: Mijn hart brak in duizenden stukjes, terwijl ik stralend mijn kleine mannetje van vier jaar, meegaf aan een wildvreemde. In een busje vol met vreemden. Naar een klas vol met vreemden. Naar een vreemde juf en een vreemde omgeving. Want ja, ik kon moeilijk met hem delen dat ik het maar niets vond allemaal, toch? 
Dus besloot ik dat ik zou stralen voor hem, dat ik zou glimlachen en hem zou vertellen dat het vast en zeker een heerlijke dag zou worden. Ik vertelde over alle avonturen die hij zou beleven onderweg, over al die andere leuke kinderen in de taxi, over die lieve chauffeur en dat hij mij razendsnel weer zou zien.

Achteraf denk ik dat ik hem al die dingen vooral vertelde om mezelf moed in te praten. Ik had het zo graag anders gezien. Gewoon, lopend naar school en spelend met vriendjes in plaats van een uur in een busje naar school. Maar het was niet gewoon en ik begon te twijfelen, aan alles. Aan de keuze voor de school, aan de adviezen van professionals, aan alles en iedereen. Maar vooral aan mezelf. En toen ik weer alleen was, na al dat vrolijke gezwaai, huilde ik. 

Waarom ik dit allemaal vertel? Omdat we allemaal wel eens worstelen met de uitdagingen die we tegenkomen in het leven. Misschien dat jij dan, net als ik, ook gaat twijfelen aan je aanpak. Misschien vind jij ook wel dat je altijd stoer moet zijn voor je kind of voor andere geliefden. En dus spelen we zo vaak mooi weer. We vertellen niet het echte verhaal aan de mensen om ons heen. En daardoor vertellen zij dat op hun beurt ook niet. Zo glimlachen we ons zoveel mogelijk door het leven heen. We verhullen de littekens die we met ons meedragen en we huilen onze tranen zoveel mogelijk alleen.

De herinnering die ik met je deelde is er één van de duizenden. Het is een heel klein stukje van mijn verhaal. Maar jij hebt ook een verhaal. Misschien een schitterend en zonnig verhaal, dat hoop ik en dat gun ik je. Maar de kans is groter dat jouw verhaal ook zomaar wat scherven en barsten heeft.
Daarom deel ik dit met je, zodat je weet dat je niet alleen bent. Ik hoop dat het je inspireert en moed geeft, ook al moet die helemaal onderuit je schoenen komen, om ook jouw verhaal te delen. Want ik geloof dat jij en ik, zoveel sterker zijn dan we denken. En dat er goud verstopt zit in de onvolmaaktheid van onze verhalen.

Ken je kintsugi? Dat is een bijzondere Japanse techniek, waarbij gebroken keramiek wordt hersteld door middel van een gouden lijmpasta. Wanneer de lijm is opgedroogd blijft het goud zichtbaar. Hierdoor ontstaat als het ware een litteken van goud. Zo veranderen de scherven in een voorwerp dat uniek is, zijn eigen verhaal vertelt en sterker is dan ervoor. Ik geloof dat het ook zo werkt met mensen. Als je in staat bent om jezelf te omarmen, inclusief je kwetsbaarheid en je imperfectie, dan kun je wel eens verrast worden door het goud dat verstopt blijkt in je littekens. Misschien zie je het zelf niet, maar door je hart te laten zien aan anderen, door je echte verhalen te delen en misschien zelfs je littekens te tonen, zien zij het wel.