Een hoopvolle toekomst

Het boeide me nooit zoveel, jongens, relaties. Vond het altijd maar klef gedoe. Terwijl mijn klasgenootjes op de middelbare school inmiddels al 10 volgens hen serieuze relaties hadden gehad, lachte ik nog hard om een biologie boek. Ik praatte nooit mee over de knapste jongen uit de klas en stond nooit zoenend op een schoolfeest. Hoe ouder je wordt, hoe vaker de vraag komt: ‘Tes, wanneer ontmoeten we jouw man?’ of ‘Wordt het niet eens tijd voor een datingsite?’ Ik had wel altijd in mijn hoofd dat ik vroeg wilde trouwen, een huis wilde kopen en hopelijk kinderen mocht krijgen. Het liefst allemaal voor mijn 30ste. Maar dat verliefd zijn, kan ik dat wel?

Steeds vaker ging ik nadenken over relaties, verliefd zijn. Hoe zit dat nou en hoe werkt dat bij mij? Ik wist eigenlijk al jaren dat ik me nooit echt aangetrokken voelde tot mannen, maar dacht dat dat later misschien nog wel zou komen. Alleen is dat ‘later’ nooit gekomen. Pas sinds een paar jaar durfde ik het in mijn hoofd te zeggen. Ik val op vrouwen. Ik probeerde het steeds weg te duwen, want ik was toch nog niet verliefd, dus misschien was er nog een kans dat ik wél verliefd werd op een man. Dan was er niks aan de hand en kon ik rustig verder gaan met het opbouwen van mijn droom toekomst. Steeds weer duwde ik het weg en probeerde ik er zo weinig mogelijk over na te denken.
Doordat ik een aantal jaar depressief ben geweest, was er geen ruimte om na te denken over de toekomst, over liefde. Sinds ik me weer goed voel, is dat verlangen er wel. Steeds vaker verlang ik naar een partner die er altijd voor me is. En ik voor haar. Samen leuke dingen doen, het leven leven, oud worden. En ja, ook trouwen, een huis kopen en als het kan kinderen krijgen (Misschien niet allemaal voor mijn 30ste, ik ben wat realistischer geworden). Toen ik dit besefte wilde ik niets anders dan dit delen met mijn omgeving. Iets wat ik ongelofelijk lastig vond en vind. Het is en blijft iets ingewikkelds, zeker onder christenen. Het is best raar om iedereen te vertellen over je geaardheid, terwijl je dat niet doet wanneer je hetero bent, net of het iets heel raars is. Gelukkig krijg ik vooral veel liefdevolle reacties van de mensen om me heen, dat maakt het een stuk minder zwaar. Helaas voel ik ook absoluut de minder positieve kant van dit verhaal. Het doet me pijn dat ik het lastiger vind om uit de kast te komen bij mijn christelijke vrienden en in de kerk, dan bij mijn naasten die niet gelovig zijn. We lezen in de bijbel zoveel over naastenliefde en we willen allemaal zoveel mogelijk leven zoals Jezus dat deed. Maar toch blijft dit een lastig ding. Zo lastig dat leden de kerk uit stromen, kerken uit elkaar scheuren en relaties kapot gaan. Het doet me pijn dat te zien en ergens ook te ervaren.
De bijbel zegt niet de fijnste dingen over homofilie en dat is behoorlijk lastig. Zeker omdat mijn geloof in God en daarmee ook de bijbel zo’n grote rol spelen in mijn leven. Het is ongelofelijk lastig om steeds weer te horen dat ik er mag zijn, geliefd ben máar geen relatie mag aangaan met een vrouw. Dat maakte dat mijn toekomstbeeld voor even instortte. Geen partner, niet trouwen, geen kinderen. Dat doet pijn, heel veel pijn. Ik weet niet of je je dat kan voorstellen wanneer je hier niet mee dealt, maar het voelt alsof ik altijd faal. Hoe hard ik mijn best ook doe, ik zal het nooit goed doen. Wanneer ik ervoor kies om alleen te blijven word ik ongelukkig. Maar wanneer ik een partner mag vinden, doe ik het volgens ‘de kerk’ en vele christenen ook niet goed. Ik zit in een spagaat en het enige wat ik kan doen is bidden tot God. Onderzoeken wat Hij tegen mij zegt en erop vertrouwen dat de weg die Hij voor me uit getekend heeft goed zal zijn. Ik geloof in liefde en in Zijn liefde ongeacht wat de wereld daar van vindt.
Toen ik dat daadwerkelijk liet landen in mijn hart is er al zoveel meer rust gekomen. Ik besef nu dat mijn wereld helemaal niet instort en daarbij ook mijn toekomst niet. Ik mag er zijn of ik nou een partner zal krijgen of niet, dat doet er eigenlijk niet toe. Wanneer ik erop vertrouw dat God van mij houdt en een hoopvolle toekomst voor mij heeft uitgestippeld dan is daar rust. Natuurlijk klinkt dat heel makkelijk en ik ben ook echt weleens verdrietig. Maar dan ben ik verdrietig om wat andere mensen tegen me zeggen, niet om wie ik ben. Dan ben ik verdrietig om de afwijzing, maar weer niet om wie ik ben.
Ik hoop ook echt dat wanneer je het lastig vindt als iemand in je omgeving behoort tot de lhbtq+, dat je daar dan in liefde over in gesprek mag gaan. Dat je het niet meteen heel zwart/wit ziet maar gewoon eens luistert naar wat die persoon erover te zeggen heeft. Zo mag ik leren om in gesprek te gaan met mensen die er inderdaad anders naar kijken, op onderzoek gaan zodat ik mijn eigen mening kan vormen. En zodat het bespreekbaar word, want op dat gebied moet er nog een hoop gebeuren.

Ook weet ik inmiddels dat het helemaal niet erg is om nog niet verliefd te zijn geweest. We maken er altijd zo’n ding van. Dat het voor een bepaalde leeftijd toch echt wel een keer moet gaan gebeuren. En steeds weer die vragen wanneer ik ergens alleen binnen kom. Ik weet ook nog helemaal niet zeker of ik mezelf volledig in het hokje ‘lesbisch’ kan plaatsen. Maar dat wil ik ook helmaal niet, al die hokjes ook altijd. Ik mag twijfels hebben en ik mag single zijn. Het enige wat ik hierover tegen jou zou willen zeggen is dit:

Het is oké.

Dat gezegd hebbende wil ik afsluiten met het symbool van de lhbtq+. Ik vind het heel erg mooi dat dat een regenboog is. Dat doet me denken aan trouw en hoop. Aan het verhaal van Noach, waarbij het leven er misschien uitzichtloos uitzag. Waarbij het misschien leek of er geen einde kwam aan al het lijden. Maar God redde hen, en creëerde de regenboog als symbool van trouw. Hij zegt dat Hij een hoopvolle toekomst voor ons voor ogen heeft. Dat geeft mij hoop. Het besef dat ik er mag zijn. Ik ga leven in liefde, vol hoop en ik kijk uit naar de toekomst.