Just be there!

Ken je dat, iemand vertelt je iets, een situatie of een probleem en je wil het gelijk oplossen? Ik wel, ik ben echt enorm oplossingsgericht. Als iemand me iets vertelt, denk ik gelijk in oplossingen en lukt dit niet, dan kan ik hier nog gefrustreerd door raken ook. Ik geloof tegelijkertijd dat dit ook een kracht van me is/kan zijn. Deze week had ik even een moment voor mezelf en de volgende bijbeltekst raakte me. Misschien heb je niets met de bijbel, maar ik denk dat deze tekst voor iedereen geldt. Ik vond de tekst erg mooi in het engels, dus ik wil deze ook in het engels met jullie delen.

“Share others joy, rejoicing with those who rejoice; and share others grief, weeping with those who weep.” (Romeinen 12:15)

Door deze tekst moest ik terug denken aan een periode die ik echt zwaar vond, lichamelijk en geestelijk. Een uitputtingsslag!

Zoals de meeste van jullie weten heb ik twee zoons van 12 en 14 jaar (bijna 15 jaar). Stoere, prachtige mannen met ieder hun eigen talenten en karakter. Het gaat nu echt goed met hen, ze zijn blij en soms pittig, zoals het hoort denk ik : ). Ik ben echt zo trots op ze. Maar helaas begon het leven met hen niet zo makkelijk.  Allebei waren het huilbaby’s. Ze huilden meer dan 8 uur per dag (en/ of nacht). Slapen deden ze erg slecht, ondanks allerlei tips; laten huilen, inbakeren, bij je houden, extra bijvoeden, enz. We hebben echt van alles geprobeerd! Het viel mensen op, de kraamverzorgster, de overbuurvrouw (met wie ik alleen een hoi, doei, dag relatie heb) en natuurlijk familie en vrienden. Het putte ons volledig uit. Zoals op een avond toen ik na een bezoek aan een vriendin (om er even uit te zijn) thuis kwam en mijn man met een krijsende baby voor de tv stond te wiegen om hem maar stil te krijgen. Hij zei: “Dit trek ik echt niet, hij huilt al heel de avond, kan hij niet even naar het ziekenhuis ofzo, ik trek het niet?”. Gelukkig kon ik het dan weer even overnemen. Maar dit was intens.

Gelukkig hadden we familie en vrienden/ kennissen die naar ons luisterden. Veel van hen kwamen met eventuele oplossingen. Super lief en natuurlijk goed bedoeld. Maar wat me vooral is bijgebleven, is de keer dat ik naar de dokter ging en ik met een ontroostbaar huilend jongetje de spreekkamer in kwam. Eigenlijk meteen bij binnenkomst vroeg de dokter wat er aan de hand was en pakte mijn zoontje van me over en begon heen en weer te lopen en te wiegen. Zo kon ik zonder mijn handen vol te hebben, vertellen dat hij zoveel huilde en ik niet meer wist wat ik moest doen. Hij kon eigenlijk niets voor me doen (heeft hem natuurlijk wel onderzocht en samen gekeken wat we nog konden doen), maar doordat hij even de zorg over nam en luisterde, voelde ik al rust. Dit is denk ik waarom ik me dit bijna 15 jaar later nog steeds kan herinneren. Of vriendinnen die langs kwamen of waar ik langs ging  (omdat ik dacht gek te worden van al dat gehuil). Ze pakten hen op en liepen rondjes. Namen het even van me over en luisterden naar mij, zonder oordeel, zonder oplossing. Wat een rust gaf dat.

Natuurlijk had ik gewild dat ze stopten met huilen, dat er een oplossing voor was, maar die was er toen niet. Nu weet ik dingen die ik toen niet wist, nu zou ik nog meer doorpakken en op meer plekken aan de bel trekken. Maar dat helpt niet. Toen…toen had ik genoeg aan af en toe iemand die de zorg overnam of een arm om me heen sloeg. Dit heeft me zo geholpen en zo getroost.

En voor mij als oplosser betekent dit dat er nu zoveel jaar later een spiegel wordt voorgehouden, dat er niet altijd een oplossing hoeft te zijn. Dit wist ik wel, maar als je niet zo in elkaar zit, heb je soms die spiegel nodig. Soms is het alleen maar nodig om te luisteren, vast te houden, een kaartje te sturen enz. Hoe klein het ook is, het is belangrijk voor de ander. Just be there!