Ik geloof in grijs

Soms vind ik het heel lastig. Ik lijk overal een mening over te “moeten” hebben. En te moeten kiezen tussen de ene of de andere kant. Ben je voor of ben je tegen? Maar door een keuze te maken, lijk ik ook vaak te moeten kiezen tussen mensen. En dat is vaak mijn probleem, ik kan beide kanten wel begrijpen. Dus of ik heb geen mening of mijn mening ligt ergens in het midden. Maar op de een of andere manier lijkt dat niet te kunnen. We willen vrijheid van meningsuiting, maar toch verwachten veel mensen dat we kiezen. Kiezen voor wat? Degene die het hardst schreeuwen, voor twee uitersten? Maar mijn eigen mening dan? Neem nou de zwarte pieten kwestie de Corona maatregelen of een wat zwaarder vraagstuk voor of tegen homoseksualiteit als christen. Meer weten lees verder…..

Hoe het begon…

Hoe het begon….Na de geboorte van mijn jongste zoon, had en hield ik enorme last van mijn rug. Wat uiteindelijk door trok naar mijn been en mijn voet. Heel wat jaren heb ik vanalles geprobeerd, nog 1 keer ging ik naar een andere fysiotherapeut. Hij zette me aan het denken. Maar in die tijd van pijn aan mijn lijf ben ik mijn pijn met mensen gaan delen. Wat schepte mijn verbazing? Er zijn zoveel mensen die last hebben van chronische pijn. Het zal altijd een zwakke plek blijven. Maar delen met elkaar geeft verbinding en dit heeft bij mij geholpen met acceptatie en begrip voor wat ik nodig heb. En het verlangen om mensen met elkaar te verbinden in hun pijn is de reden dat ik begon met de blog. Lees het hele verhaal…..

Begrip of uitdaging!?

Ik geloof dat we bijna allemaal wel met een verslaving te maken hebben. Misschien lees je dit en ben je een paar kilo te zwaar, omdat eten zo lekker is. Of drink je de hele dag cola of energydrink, misschien gebruik je al heel lang neusspray en eet/ drink je de hele dag suikerhoudende dingen of ben je heel veel met seks bezig. Ik besef nu meer nog dat de mensen die hulp zoeken om te stoppen met verslavende middelen erg dapper zijn. En dat we ondanks onze vooroordelen ze misschien wel beter kunnen begrijpen dan we denken. Voor degene die denken geen verslavingen te hebben of het niet begrijpen. Ik zou graag een uitdaging bij jullie willen neerleggen;

De kunst van vakantie!

Ik zit vele kilometers ver weg en kijk ik even terug op de laatste weken. Of het komt doordat ik moeder ben of doordat we altijd kamperen, maar als moeder vind ik vakantie hebben best lastig. Hoe groot mijn kinderen ook zijn, er blijft altijd werk. Vakantie lijkt wel een kunst. Zoals al die prachtige vakantie kiekjes, zo idyllisch. Een schilderij van een prachtige bestemming, maar waar veel werk in heeft gezeten om het juiste plaatje neer te zetten. Wat heb ik nodig om echt vakantie, vrijheid, rust te hebben?

Gezelligheid kost niets!

Tijdens mijn werk is vaak de vraag; “wat is je doel, wat wil je bereiken”? Dit is voor iedereen anders, maar uiteindelijk wil (bijna) iedereen huisje, boompje, beestje. Een partner die van je houdt, een gezellig huis om in te wonen en geld om te voorzien in dagelijkse behoeften. Het ideale plaatje!

Bestaat dat wel het ideale plaatje? Als je gezellige huis zo nu en dan bedolven is onder rommel, omdat je het overzicht niet kan houden. Je partner die van je houdt, maar wel een alcoholprobleem heeft. Of je verliest je baan en je houdt bijna geen geld over om al je rekeningen te betalen. Maar betekent dit dan dat je in die situaties geen gezelligheid kent?

Just be there!

“Share others joy, rejoicing with those who rejoice; and share others grief, weeping with those who weep.” (Romeinen 12:15)
Door deze tekst moest ik terug denken aan een periode die ik echt zwaar vond, lichamelijk en geestelijk. De periode dat mijn jongens klein waren. Ze huilden dag en nacht, huilbaby’s. Maar in die tijd waren er verschillende mensen die er voor ons waren. Ik werd geraakt door de tekst, omdat ik van nature iemand ben die graag oplossingen zoekt. Maar soms wordt het probleem niet opgelost maar mogen we er gewoon zijn voor elkaar. Just be there!

En….actie!

Ik laat me verleiden door de corona crisis om op de automatische piloot te leven. Terwijl ik eigenlijk een zoektocht was gestart; wie ik ben, wat ik leuk vind, wat ik kan en waar ik energie van krijg. Hoe ik ervoor zorg dat mijn zoektocht niet stil komt te liggen!

Lef

Ik wilde altijd al iemand zijn, met een enorme dosis lef. Die het niet uitmaakt hoe je erbij loopt, of wat je doet (na 40 jaar, lukt me dat aardig). Maar veel meer nog zou ik lef willen hebben om gewaagde stappen te zetten in mijn leven. Verhuizen naar de andere kant van de wereld, m’n baan opzeggen om zelf iets op te zetten of te gaan reizen. Geloven in mijn talenten en weten welke het zijn en dan, de onzekerheid tegemoet….